dinsdag 10 maart 2015

Dag 4: dinsdag 10 maart Kissimee - Ocala

Vandaag was het onze laatste morgen in het hotel in Kissimee. Maar voor we vertrokken eerst nog passeren langs het ontbijtbuffet. Ik ben benieuwd of we het nog zo uitgebreid gaan meemaken deze vakantie. Rond 9u30 vertrokken we richting Ocala. Daar gaan we het Silver Springs State Park bezoeken. Vanavond slapen we in het Comfort Suites hotel in Ocala.
De rit naar het park zou een dik uur duren volgens de gps. Onderweg passeerden we heel veel kerken en golfterreinen. God en golf zijn blijkbaar populair in Florida. Onderweg stopten we bij een Walmart voor onze picknick 's middags. Het plaatsje heette The Villages. We reden er binnen onder een grote boog die de hele weg, 3 banen langs beide kanten dus 6 banen breed, overspande. We zagen overal kleine golfkarretjes. Op de parking van de Walmart liepen opvallend veel bejaarden. Ook in de winkel zelf zagen we voornamelijk oudjes. Ik heb het plaatsje net eens gegoogled en op de website van dit stadje staat te lezen: Florida's Friendliest Retirement Hometown. Grappig dat we net hier terecht kwamen.
Na de inkopen ging onze rit verder richting Ocala. We arriveerden iets voor 12 in het Silver Springs State Park. Ons ontbijt was blijkbaar al verteerd dus zijn we maar meteen bij een picknickplaats gestopt. We namen rustig onze tijd. Ook omdat de temperatuur al aardig opgelopen was.
Dit park bestaat uit 2 delen. In het eerste gedeelte zijn er een aantal wandelpaden. Hier zijn we eerst gestopt. We spraken een ranger aan om te vragen welke wandeling de moeite was en of er veel schaduw was. Toch wel handig met deze hitte. Het moet vandaag toch ruim 30 graden geweest zijn. De wandeling die we deden was inderdaad met veel schaduw want het pad ging door een bos met hoge loof- en dennenbomen maar ook palmbomen. Vinnie merkte terecht op dat het leek op een bos zoals bij ons maar dan met palmbomen erbij. Heel speciaal weer. Verder op deze wandeling werden de palmbomen steeds talrijker en leek het of we door de tropen wandelden. Inclusief de geluiden uit het dichte bos. Was zagen oa een aantal roofvogels en heel veel kleine hagedissen.
Na ruim een uur stonden we terug op de parking. We werden opnieuw aangesproken door de ranger van daarstraks. Deze vriendelijk man was blijkbaar van Panama. Hij woonde al sinds 1981 in de States en werkte nog maar een half jaar in het park. Hij vroeg hoe 2 Belgen eigenlijk in Ocala terecht kwamen. Gewoon omdat ik erover gelezen had op een reisblog, vertelde ik en omdat pretparken niet het doel van deze vakantie was. Hij vertelde ook dat er in dit gedeelte van het park een educatief museum was van lagere scholen en zelfs leslokalen. Het museum was eigenlijk gesloten maar hij vroeg of we geïnteresseerd waren. Dus wij naar het museum met oa opgezette dieren die in het park voorkomen en fossielen. We hadden eigenlijk vrij snel gezien maar toch heel vriendelijk van de man.
Daarna reden we naar het tweede deel van het park. We moesten terug naar de uitgang en de andere ingang was bijna letterlijk om de hoek. Hier kan je oa kajakken en met een bootje met een glazen bodem over de Silver River varen. We deden een boottocht van een halfuurtje. De kapitein wist te vertellen dat er de rivier gevoed wordt door meer dan 250 bronnen. Vandaar dus Silver Springs SP. Door de glazen bodem van het bootje zagen we vissen en we vaarden langs enkele van die bronnen op de bodem van de rivier. De man vertelde ook dat er verschillende Tarzan-films met Johnny Weissmuller, The creature from the black lagoon en de Bond-film Moonraker opgenomen waren.
Na de boottocht aten we nog een ijsje en rond 17u30 reden we naar ons hotel voor vanavond. Na het inchecken en een douche ben ik dit bericht nog aan het afmaken. En bij deze is dat gebeurd. Nu eerst eens iets gaan eten. Het is ondertussen bijna 20u dus we rammelen van de honger.

Gereden afstand sinds we de auto hebben: 313 mijl/501 km

Groeten,
Vinnie en Jeroen






1 opmerking:

  1. Hallo Jeroen en Vinnie, we proberen nog eens een reactie tot bij jullie te krijgen. Want de eerste keer was het niet gelukt.
    Ons ma wil per se de foto met de cheerleaders zien. Zo te zien is het weer een prachtige reis, we hebben spijt dat we er niet bij zijn. We kunnen wel waarderen dat de Amerikanen samen sportief een wedstrijd kunnen volgen. Wie zei ook weer dat sport een feest moest zijn?
    Ons weekend was ook heel goed meegevallen. Zon, een prachtig huis, prima gezelschap en veel eten en drinken.
    Tot een volgend keer, Ma en Pa

    BeantwoordenVerwijderen