We zijn dus
vroeg op pad gegaan voor de airboattour in Everglades City. Eerst nog even
langs de Walmart voor de picknick. Om 8u30 kwamen we al aan en de tour vertrok
om 9u. Er vertrokken 2 airboats waarbij telkens 6 mensen + “chauffeur” aan
boord. Onze bestuurder, Steven genaamd, was van in het
begin grapjes aan het maken, waarvan vooral de tienerdochter van het gezin uit Illinois
het slachtoffer van was. Veel dieren zagen we niet maar waarschijnlijk kwam dit
door het helse lawaai van onze boot. Steven dacht dat hij ons moest tonen wat
zo’n ding allemaal kon en aan een hels tempo scheurden we door de smalle mangroven.
Na deze kermisrit stopten we even aan een plaats waar enkele wasberen zouden
zitten. En ja hoor, er lagen nog enkele andere boten waarvan sommigen wat eten
voor de beestjes bij hadden. Ik vermoed dat deze diertjes zo gewend zijn dat ze
dagelijks enkele keren gevoerd worden en dat ze zich hierdoor al heel snel
lieten zien. Zo’n wasbeer blijft gewoon een schattig beestje, al kunnen ze ook
wel venijnig uit de hoek komen. Deze exemplaren bleven ons gewoon nieuwsgierig aanstaren
vanuit de bomen en waren veel kleiner dan we verwacht hadden. Hierna gingen we
verder met onze race- euh airboat. Buiten enkele vogels in de verte zagen we niets
meer. Maar de laatste 200 meter stond ons toch nog een verrassing te wachten:
een dolfijn. We zagen enkel de rugvin een paar seconden maar het was er
duidelijk één. We bleven nog even
ronddobberen want misschien liet hij zich nog eens zien. Maar helaas. Om 10u
parkeerde captain Steven de boot terug aan de pier. Het was heel leuk om te
doen, zeker in zo’n unieke omgeving. Al hadden wel meer een kermisgevoel door
de snelheid dan een natuurgevoel.
Het bericht
van vandaag is een samenwerkingsverbond. Vanaf hier neemt Jeroen het woord
over. We zijn net pizza gaan eten en zijn terug op de kamer. Het is 20u30 en ik
type het laatste deel van dit verslag. Vinnie ligt lekker lui op haar bed met de
Ipod en een boek.
Na de
airboat reden we verder richting Shark Valley voor een fietstocht door de Everglades.
Het was net na 11u toen we onze fietsen hadden, maar eerst gingen we nog even
wat picknicken voor we aan onze tocht van 22 kilometer begonnen. Dat lijkt niet
veel maar in deze temperatuur (+ 30°C) valt het niet te onderschatten. We
vertrokken met 2 liter water per persoon en een grote fles Gatorade in onze
rugzak. We hadden ook nog dubbele pech want er stond een stevige tegenwind. Het
eindpunt van deze toch is een uitkijktoren vanwaar je een mooi zicht hebt over
dit deel van de Everglades. Na een uur fietsen waren we er. Ik zeg dan wel
eindpunt maar eigenlijk waren we nog maar halfweg want we moesten natuurlijk
ook nog terug. Inderdaad 1 uur om 11 km af te leggen maar we zijn ondertussen
ook wel een paar keren gestopt om foto’s te nemen en even te pauzeren. Helaas
was er langs deze weg amper schaduw wat het alleen maar zwaarder maakte. Bij de
uitkijktoren hebben we rustige onze tijd genomen om terug op adem te komen en
bij te tanken met water en Gatorade. Na een halfuurtje begonnen we aan de
terugweg. Het is natuurlijk wel een unieke ervaring om langs een gracht te
fietsen waar om de zoveel meter een alligator ligt. We zagen ook een paar jonge
alligators in kleine poeltjes, schildpadden en weer een heleboel reigers en
aalscholvers. Aangezien we per uur 9$ moesten betalen en ons 3e uur
bijna om was wilden we op tijd terug binnen zijn. We hadden nu wind in onze rug
dus het ging een stuk vlotter dan op de heenweg. Met nog een kwartier moesten
we nog 3 mijl of bijna 5 km afleggen. Dat moet wel lukken zeiden we tegen
elkaar. Ik hield er een goed tempo op na en dacht dat Vinnie wel kon volgen
maar blijkbaar zat bijna in het rood. Toen ik rond 14u10 aan de balie kwam om
mijn fiets terug in de leveren was Vinnie maar een paar meter achterop. Dat was
de laatste kilometers al het geval dus ik dacht dat het wel goed ging. Maar ik
had het beter eens gevraagd want toen ze aankwam kreeg ze amper nog een woord
gezegd en plofte ze neer op het eerste bankje dat ze tegenkwam. Ze had een
hoofd als een tomaat en was bijna aan het hyperventileren. Ik had de inspanning
van de laatste kilometers toch wat onderschat. Zeker in deze temperatuur.
Gelukkig bekwam ze al snel. We bleven nog even op het bankje zitten en dronken
nog maar een flesje water. We hebben allebei vlot 2 liter gedronken op deze
tocht. Nu kunnen we er gelukkig al om lachen. Rond 15u vertrokken we dan naar
ons laatste hotel in Miami in de buurt van de luchthaven. Morgenvoormiddag
moeten we onze Camaro terugbrengen naar Avis en als alles goed gaat hangen we
rond 15u30 alweer in de lucht richting New York waar we overstappen voor onze
vlucht naar Brussel.
Het is nu
21u en het is hier al een paar uur stevig aan het regenen met rukwinden en
bliksem. De eerste echte regen, buiten een buitje een paar dagen geleden ’s
morgens. Dat hebben we op de valreep er dan ook nog bij gehad. Het is al een
voorsmaakje op wat ons in België te wachten staat. Met als verschil dat het
hier wel gewoon warm blijft natuurlijk.
Onze trip van 3 weken zit er dus bijna helemaal op.
Morgen kunnen we het rustig aandoen. Gelukkig moeten we niet midden in de nacht
opstaan voor onze vlucht. Het was een prachtige vakantie. Helemaal anders dan
mijn roadtrips in het Westen van de VS maar daarom niet minder leuk. De
volgende dagen zet ik nog een kleine evaluatie op de blog. Hopelijk heeft
iedereen die onze avonturen gevolgd heeft er plezier aan beleefd. In ieder
geval bedankt voor de berichtjes en tot over een paar dagen in ons Belgenlandje
Gereden afstand: 108 mijl/173 km
Groeten,
Vinnie en Jeroen
Gereden afstand: 108 mijl/173 km
Groeten,
Vinnie en Jeroen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten