maandag 23 maart 2015

Dag 17: maandag 23 maart Everglades City - Fort Myers


Vandaag konden we een beetje uitslapen. Toch waren we al redelijk vroeg wakker. Dit kwam omdat er in onze kamer geen verduisterende gordijnen waren. Zelf heb ik hier weinig last van. Het is zalig om wakker te worden door dansende zonnestralen op je gezicht. Maar Jeroen vond dit niet zo poëtisch en was hierdoor al vroeg wakker. We waren van plan om de koffers pas na het ontbijt in te pakken, maar dit kon nu dus al wat vroeger gebeuren. Om 8u30 gingen we naar het ontbijtbuffet. Daarna reden we heel even naar de overkant van de brug om onze airboattrip voor vrijdagochtend te reserveren. Dit ging allemaal zeer vlot en om 10u15 stonden we eigenlijk al klaar om aan de kajaktocht van 11u te beginnen. Dit was ruim voldoende om ons in te smeren met zonnecrème en de bugspray boven te halen. Vooral ik heb deze nodig want de afgelopen2 weken heb ik gemerkt dat muggen, no-see-ums en andere bloeddrinkende beestjes me ook in Amerika nogal lekker vinden. Bij de balie wisten ze ons te zeggen dat er nog 4 andere personen gingen meedoen. Dat was een meevaller want met een klein groepje zou het veel gemakkelijker zijn om door alle smalle mangroves te varen. Om 10u55 vervoegden 2 Franse koppels ons en begon gids John aan zijn uitleg. We kregen kort uitleg over de mangroves in de Everglades en vooral waar we op moesten letten tijdens het kajakken.  De hoofdlijnen hebben Jeroen en ik vertaald voor ons Frans gezelschap want ze begrepen de uitleg van John niet goed, terwijl die toch zeer duidelijk was geweest. Daarna klommen we in een grote terreinwagen waar 14 mensen in konden en reden we naar de afvaarplaats. Na het uitladen van de kajaks gingen we ongeveer rond 11u30 in het water. Het kajakken ging veel vlotter dan ik verwachtte. In een open meer keken we naar verschillende soorten vogels die net in hun paartijd en nesttijd waren. Hierdoor waren de kleuren van hun vederkleed op hun mooist en dit was erg mooi om te zien. Al gauw vaarden we naar de dichte begroeiing van het meer. Wat van veraf op een oever leek was eigenlijk een dichte plantenbegroeiing waaronder het water gewoon verder stroomde. Door het doolhof van wortels en takken konden we een voor een doorvaren. In het begin ging dit nog met onze peddels, maar al gauw moesten we deze ontmantelen en konden we maar één gedeelte hiervan meer gebruiken. Na een tijd moest die ‘halve’ peddel ook in onze boot en moesten we ons door het labyrint van takken wurmen door ons verder te trekken en te duwen aan de hand van de planten. Soms moesten we op onze rug gaan liggen om zo onder deze  takken door te kunnen drijven.  De lichtschakering en weerkaatsingen tussen de takken en het water zorgden voor illusies van doodlopende zijriviertjes, of toch niet. Zonder gids was hier geen beginnen aan. Het hele gebeuren voelde aan als een ontdekkingstocht door een jungle.  Even heb ik ook voorop gevaren en was de groep nogal achter. Hierdoor kreeg heel dit gebeuren voor me een beetje een magisch gevoel, door de zonnestralen tussen de planten die het water op een speciale manier verlichten en de vele geluiden van dieren die me omcirkelden. Na goed 2 uurtjes varen gingen we opnieuw naar het meer, maar niet voor onze gids nog even via een zonneplaats van alligators vaarden. Hier zwom een alligator op een goede 3 meter van ons voorbij en op de oever lag een joekel van een goede 5 meter lang rustig te zonnen. John had ons al uitgelegd dat de Amerikaanse alligators helemaal niet agressief waren. Hun menu bestaat voornamelijk uit vis, een meestal is zo’n vis niet groter dan een brooddoos. Verder is dit monster nogal lui. Hij gaat met zijn bek open liggen tot een niets vermoedende vis  hier door zwemt. Het beest hoeft zijn bek dan gewoon te sluiten om eten te hebben. Echt achter prooien jagen doet hij niet en John vertelde dat mensen eigenlijk gerust tussen Amerikaanse alligators zouden kunnen zwemmen. De horrorverhalen van mensetende alligators zijn vooral een verzinsel van sensatie beluste media en de filmindustrie. Maar John vertelde er ook wel bij dat hij zelf toch ook niet gerust zou gaan zwemmen tussen deze lieverdjes.  Na dit avontuur gingen we opnieuw naar het hotel waar we ons omkleedden en even opfristen. Ik hoef misschien niet te vertellen dat we het risico niet wilden nemen om met onze kajak om te slaan en hierdoor een kapotte camera te hebben. We hebben van dit alles dus geen foto’s. Hierna gingen we richting Fort Myers.  Onderweg stopten we nog bij een brug waar af en toe zeekoeien zouden zijn. We zagen inderdaad op een afstandje 2 schatten van dieren liggen die  af en toe naar boven kwamen om te ademen. Maar het water was te diep en te donker en ze waren te ver van de oever af om  ze heel goed te kunnen zien. Ook hier lag een alligator te zonnebaden, net zoals zowat overal aan de oevers die we voorbijreden. Rond 17u30 kwamen we aan in Fort Meyers en op aanraden van de vrouw aan de balie van het hotel gingen we eten in het Lighthouse restaurant.  Aangezien het van ‘s morgens geleden was dat we gegeten hadden, hadden we reuzenhonger. En zoals elke avond maken we weer tijd om te douchen en aan deze blog te werken. Morgen gaan we enkele stranden aan de golf van Mexico verkennen.

Gereden afstand: 94 mijl/150 km

Groetjes Vinnie

Geen opmerkingen:

Een reactie posten