maandag 6 april 2015

Kaartje

Tenslotte nog een kaartje met de staten in de VS en de provincies in Canada die ik tot nu toe bezocht heb:

2008: California, Arizona, Utah, Nevada
2009: New York
2010: British Columbia en Alberta (Canada)
2014: Colorado, Utah, Idaho, Wyoming, Montana, South Dakota, Nebraska.
2015: Florida

In Illinois, Pennsylvania en Georgia ben ik enkel geland voor een tussenstop.




maandag 30 maart 2015

Een overzicht van Jeroen

Eerst en vooral wil ik iedereen bedanken die onze reisverhalen gevolgd heeft. Hopelijk hebben jullie er veel leesplezier aan beleefd.

Het was ook dit keer weer een geweldige vakantie in een voor mij nieuw deel van de VS. Een halfjaar geleden had ik er nooit aan gedacht om naar Florida te gaan maar ik heb het mij geen moment beklaagd. Het is een heel andere beleving dan het Westen maar ook nu hebben we mooie en speciale momenten beleefd. Dus even een overzicht van de plus- en minpunten van onze trip:

De meevallers:

- Natuurlijk mijn travelbuddy Vinnie.
- De eerste keer dat ik een NBA-wedstrijd meemaakte.
- De kleinere natuurparken die we de eerste week gedaan hebben. Vooral de rust was er heerlijk.
- The Keys (buiten Key West dan) waren ook prachtig. Daar hadden we gerust nog een paar extra dagen willen doorbrengen.
- Kennedy Space Center en het Dali museum. Een mooie afwisseling met de vele natuurmomenten.
- De fauna: weer een paar dieren gezien die ik van mijn lijstje kan afstrepen: lamantijnen, alligators, zeeschildpadden, de vele vogels en natuurlijk dolfijnen!!! De dolfijnen was echt een onvergetelijk moment.
- Fietsen en kajakken in de Everglades.
- En last but not least: de cruise. Dat is voor ons beiden een onvergetelijke ervaring geweest. Niet te geloven dat we een paar dagen met enkele van onze favoriete bands op zo'n megaschip en een exotisch eiland hebben doorgebracht.

De tegenvallers:

- Het drukke (en soms agressieve) verkeer in Florida. Vooral dan rond de steden Orlando en Miami.
- Miami. Totaal niet ons ding.
- Key West. Een touristtrap zoals ze zeggen. Op de Keys is zoveel moois en interessants te zien dat ik me de moeite zou besparen om helemaal naar Key West te rijden.
- Het autoverhuurbedrijf Avis. De vorige keren in de VS en Canada hebben we altijd een auto gehuurd bij Alamo en dat zal de volgende keer ook terug zo zijn. De service bij Avis was gewoon niet goed.
- De ambetante No-see-ums of minuscule vliegjes die vooral Vinnie lek gestoken/gebeten hebben.

Opvallend:

- Dat ze overal in Florida te snel rijden maar ze rijden dan ook bijna allemaal even hard. Niet zoals bij ons dat er ineens iemand tegen 170 per uur voorbij gevlamd komt op de autostrade.
- Onze cabrio Chevy Camaro was toch ook wel een bezienswaardigheid blijkbaar. We werden er meerdere keren over aangesproken of we hoorden dat mensen erover bezig waren als we in de buurt waren of ze stonden er echt bewonderend naar te kijken. Terwijl we het zelf allemaal niet zo heel speciaal vonden. We hebben er uiteindelijk spijt van dat we niet gevraagd hebben of we de Ford Mustang die er ook stond niet mee kregen.

Totaal gereden afstand: 2085 mijl/3337 km

Groeten,
Jeroen

Dag 22: zaterdag 25 maart Miami - Brussel

Het is ondertussen al maandag 30 maart. We zijn sinds gisterenmorgen 9u terug in België. Hier volgt het verslag van onze laatste dag.

We moesten pas om 11u de auto terug binnenleveren. De wekker stond op 8u30 maar ik was al om 6u30 wakker. Dat was me toch te vroeg maar rond 7u45 ben ik dan toch maar opgestaan. Toen ik van de badkamer kwam was Vinnie ondertussen ook al wakker. Tegen 8u30 stonden we in de ontbijtruimte. Het was er nog al aan de kleine kant en druk dus we namen ons bord maar mee terug naar de kamer. Onze koffers hadden we gisterenavond al terug volgepropt. Ze gingen nog vrij gemakkelijk terug dicht maar hopelijk zijn ze niet te zwaar. Vooral die van mij dan. Ik heb voor alle zekerheid ook maar een paar spullen in Vinnie haar koffer gedaan.
Om 9u30 vertrokken we naar Miami Airport. Het was maar 8 mijl rijden en het verkeer ging vlot dus rond 10u kwamen we al bij Avis aan de luchthaven aan. We namen afscheid van onze Chevrolet Camaro maar moesten ook nog even langs de balie om de kosten van onze eerste tankbeurt terug te krijgen. Ze deden gelukkig niet moeilijk en hebben gewoon de bijkomende taksen laten vallen. 2,5x de prijs van de tankbeurt dus dat was mooi meegenomen.
Daarna gingen we met de shuttle naar onze gate. Nu kon het wachten beginnen. Onze vlucht zou pas om 15u20 opstijgen en het was nog geen 11u. We hebben nog een spaghetti gegeten en een laatste souvenir gekocht. Om 15u begonnen ze te boarden waardoor we iets later de lucht in gingen. De vlucht verliep echter vlot en rond 18u landen we op JFK Airport in New York waar onze vlucht naar Brussel om  19u30 zou vertrekken. We hadden dus nog voldoende tijd om naar de gate te gaan. Eenmaal aan de gate bleek dat we vertraging hadden en ook op de startbaan hebben we nog een tijdje moeten aanschuiven. Uiteindelijk stegen we om 20u30, een uur later dan voorzien, op. De piloot wist ons al meteen te melden dat de vlucht maar 6u30 zou duren en dat we rond 8u40 in Brussel zouden landen. Slapen lukte me ook deze keer weer niet en 3 films later landen we inderdaad om 8u30 in Brussel.
Onze koffers rolden bij de eersten van de band en taxi Josée en André waren er ook al. We dronken nog een koffie op de luchthaven en dan ging het richting Balen waar Vinnie hare Jhon naar 3 weken eindelijk weer terug zag. Om 11u30 waren ook wij terug thuis in Neerpelt.

Gereden afstand (in Miami): 8 mijl/13 km

Groeten,
Jeroen

vrijdag 27 maart 2015

Dag 21: vrijdag 27 maart Naples - Miami

Weer een berichtje van Vinnie. Deze ochtend stonden we om 6u30 om, wat toch wel vroeg is als je 3/4 van de nacht hebt wakker gelegen. Een vlug ontbijt en uitchecken. We sliepen gisteren in een Super 8 motel in Naples dit was veruit het  minste hotel dat we tot nu toe gehad hebben. Gisteren bleken dat de andere gasten vooral truckers en een bende hillbillies waren die nog vrij laat op en aan kwamen gereden, vaak met een heleboel lawaai en muziek. Het was er ook niet al te proper en onze kamer was voor ons duidelijk bewoond geweest door een roker. Ach ja, voor één nachtje was het voldoende  al schoot ik regelmatig wakker door enge dromen over kakkerlakken en dergelijke.
We zijn dus vroeg op pad gegaan voor de airboattour in Everglades City. Eerst nog even langs de Walmart voor de picknick. Om 8u30 kwamen we al aan en de tour vertrok om 9u. Er vertrokken 2 airboats waarbij telkens 6 mensen + “chauffeur” aan boord.  Onze  bestuurder, Steven genaamd, was van in het begin grapjes aan het maken, waarvan vooral de tienerdochter van het gezin uit Illinois het slachtoffer van was. Veel dieren zagen we niet maar waarschijnlijk kwam dit door het helse lawaai van onze boot. Steven dacht dat hij ons moest tonen wat zo’n ding allemaal kon en aan een hels tempo scheurden we door de smalle mangroven. Na deze kermisrit stopten we even aan een plaats waar enkele wasberen zouden zitten. En ja hoor, er lagen nog enkele andere boten waarvan sommigen wat eten voor de beestjes bij hadden. Ik vermoed dat deze diertjes zo gewend zijn dat ze dagelijks enkele keren gevoerd worden en dat ze zich hierdoor al heel snel lieten zien. Zo’n wasbeer blijft gewoon een schattig beestje, al kunnen ze ook wel venijnig uit de hoek komen. Deze exemplaren bleven ons gewoon nieuwsgierig aanstaren vanuit de bomen en waren veel kleiner dan we verwacht hadden. Hierna gingen we verder met onze race- euh airboat. Buiten enkele vogels in de verte zagen we niets meer. Maar de laatste 200 meter stond ons toch nog een verrassing te wachten: een dolfijn. We zagen enkel de rugvin een paar seconden maar het was er duidelijk één.  We bleven nog even ronddobberen want misschien liet hij zich nog eens zien. Maar helaas. Om 10u parkeerde captain Steven de boot terug aan de pier. Het was heel leuk om te doen, zeker in zo’n unieke omgeving. Al hadden wel meer een kermisgevoel door de snelheid dan een natuurgevoel.
Het bericht van vandaag is een samenwerkingsverbond. Vanaf hier neemt Jeroen het woord over. We zijn net pizza gaan eten en zijn terug op de kamer. Het is 20u30 en ik type het laatste deel van dit verslag. Vinnie ligt lekker lui op haar bed met de Ipod en een boek.
Na de airboat reden we verder richting Shark Valley voor een fietstocht door de Everglades. Het was net na 11u toen we onze fietsen hadden, maar eerst gingen we nog even wat picknicken voor we aan onze tocht van 22 kilometer begonnen. Dat lijkt niet veel maar in deze temperatuur (+ 30°C) valt het niet te onderschatten. We vertrokken met 2 liter water per persoon en een grote fles Gatorade in onze rugzak. We hadden ook nog dubbele pech want er stond een stevige tegenwind. Het eindpunt van deze toch is een uitkijktoren vanwaar je een mooi zicht hebt over dit deel van de Everglades. Na een uur fietsen waren we er. Ik zeg dan wel eindpunt maar eigenlijk waren we nog maar halfweg want we moesten natuurlijk ook nog terug. Inderdaad 1 uur om 11 km af te leggen maar we zijn ondertussen ook wel een paar keren gestopt om foto’s te nemen en even te pauzeren. Helaas was er langs deze weg amper schaduw wat het alleen maar zwaarder maakte. Bij de uitkijktoren hebben we rustige onze tijd genomen om terug op adem te komen en bij te tanken met water en Gatorade. Na een halfuurtje begonnen we aan de terugweg. Het is natuurlijk wel een unieke ervaring om langs een gracht te fietsen waar om de zoveel meter een alligator ligt. We zagen ook een paar jonge alligators in kleine poeltjes, schildpadden en weer een heleboel reigers en aalscholvers. Aangezien we per uur 9$ moesten betalen en ons 3e uur bijna om was wilden we op tijd terug binnen zijn. We hadden nu wind in onze rug dus het ging een stuk vlotter dan op de heenweg. Met nog een kwartier moesten we nog 3 mijl of bijna 5 km afleggen. Dat moet wel lukken zeiden we tegen elkaar. Ik hield er een goed tempo op na en dacht dat Vinnie wel kon volgen maar blijkbaar zat bijna in het rood. Toen ik rond 14u10 aan de balie kwam om mijn fiets terug in de leveren was Vinnie maar een paar meter achterop. Dat was de laatste kilometers al het geval dus ik dacht dat het wel goed ging. Maar ik had het beter eens gevraagd want toen ze aankwam kreeg ze amper nog een woord gezegd en plofte ze neer op het eerste bankje dat ze tegenkwam. Ze had een hoofd als een tomaat en was bijna aan het hyperventileren. Ik had de inspanning van de laatste kilometers toch wat onderschat. Zeker in deze temperatuur. Gelukkig bekwam ze al snel. We bleven nog even op het bankje zitten en dronken nog maar een flesje water. We hebben allebei vlot 2 liter gedronken op deze tocht. Nu kunnen we er gelukkig al om lachen. Rond 15u vertrokken we dan naar ons laatste hotel in Miami in de buurt van de luchthaven. Morgenvoormiddag moeten we onze Camaro terugbrengen naar Avis en als alles goed gaat hangen we rond 15u30 alweer in de lucht richting New York waar we overstappen voor onze vlucht naar Brussel.
Het is nu 21u en het is hier al een paar uur stevig aan het regenen met rukwinden en bliksem. De eerste echte regen, buiten een buitje een paar dagen geleden ’s morgens. Dat hebben we op de valreep er dan ook nog bij gehad. Het is al een voorsmaakje op wat ons in België te wachten staat. Met als verschil dat het hier wel gewoon warm blijft natuurlijk.
Onze  trip van 3 weken zit er dus bijna helemaal op. Morgen kunnen we het rustig aandoen. Gelukkig moeten we niet midden in de nacht opstaan voor onze vlucht. Het was een prachtige vakantie. Helemaal anders dan mijn roadtrips in het Westen van de VS maar daarom niet minder leuk. De volgende dagen zet ik nog een kleine evaluatie op de blog. Hopelijk heeft iedereen die onze avonturen gevolgd heeft er plezier aan beleefd. In ieder geval bedankt voor de berichtjes en tot over een paar dagen in ons Belgenlandje

Gereden afstand: 108 mijl/173 km

Groeten,

Vinnie en Jeroen 







donderdag 26 maart 2015

Dag 20: donderdag 26 maart Tarpon Springs - Naples

Vandaag stonden we ongeveer rond 8u op. We moesten om 9u bellen om de boottocht voor de dolfijnen te reserveren. Deze zou om 11u in Clearwater vertrekken. Om 8.30 probeerden we al even te bellen. Zack, de zaakvoerder nam al op maar was blijkbaar nog onderweg en kon dus geen reservatie noteren. Even ontbijten dus en daarna nog eens terugbellen. Om 9u konden we de reservatie maken en vertrokken we na dubbel checken van het juiste adres richting Clearwater. Rond 10u20 kwamen we aan en we konden nog net een parkeerplaats vinden in de buurt van het kleine haventje. 10 minuten later was de parking echt volzet geweest. Een klein bootje genaamd Little Toot stond ons op te wachten. Al gauw kwamen de andere spotters opdraven en met een twingtigtal personen gingen we aan boord. Of we dolfijnen zouden zien was een vraagteken, maar de verwachtingen werden al heel vlug ingelost. We waren de haven nog niet uit of er kwamen al 4 dolfijnen ons tegemoet gezwommen. Zodra we de haven uitwaren en ons klein bootje vaart kon maken begonnen de dolfijnen in de golven van de boot te spelen en te springen. Dit was ver boven onze verwachtingen. Ik kreeg spontaan tranen in mijn ogen omdat dit een van de mooiste dingen was die ik ooit heb gezien. Het was voor mij een droom die ik al van kleins af aan heb die in vervulling kwam, terwijl ik op voorhand niet verwacht had dit ooit te kunnen meemaken. Zowel voor Jeroen als voor mij is dit iets van onze bucketlist dat we kunnen schrapen. Na een tiental minuten waren onze 4 reisgezellen het spelen beu en gingen ze andere wateren opzoeken. Maar onze tocht zat er nog niet op. Na wat sightseeing en uitleg over Clearwater vaarden we naar de Golf van Mexico. Zodra we onder de toegangsbrug van Clearwater vaarden kwamen er alweer een heleboel dolfijnen op ontdekkingstocht. Ook deze keer vonden ze de golven van onze boot tof speelgoed en  sprongen ze met ons mee. In totaal hebben we zeker een stuk of twintig dolfijnen, waaronder enkele moeders met jong, gezien die zich duidelijk erg thuis voelden tussen de boten, jetski’s en andere vaartuigen. Deze vriendelijke dieren hoorden volgens ons echt wel thuis in de open wateren en zagen er ook een heel stuk vrolijker uit dan degenen die je in een dolfinarium te zien krijgt. Na dit hoogtepunt gingen we snel iets eten in een klein eettentje aan de haven. Terwijl we daar zaten te eten kwam zowaar de voedselinspectie langs. Gelukkig was alles in orde, maar het was toch wel raar om dit mee te maken.
Daarna zetten we onze reis verder richting St Petersburg voor het Dalimuseum. We kozen terug voor de snellere tolbrug. Voor 1,25$ is een half uur omrijden volgens ons echt onzin, zeker omdat er heel mooie uitzichten zijn over de Sunshine Skyway brug. Om een of andere reden waren er rond het Dalimuseum verschillende omleidingen waardoor we op een parking aan een strand onze auto moesten parkeren. De vriendelijke dame van de parking hield te shuttle nog voor ons tegen. Blijkbaar was de parking  daar vandaag ook gratis. Eenmaal aan het museum aangekomen werd het ons duidelijk dat de jaarlijkse Indy Car-race doorging rond het museum. Om die reden sloot het museum ook om 16u en niet om 20u zoals al de andere donderdagen in het jaar. We kwamen om 14u15 aan maar zouden nog tijd genoeg hebben om het museum en de bijhorende tuin te bekijken. We kregen een gratis audioguide die bij verschillende werken uitleg gaf. Verder was er ook een tijdelijke tentoonstelling bezig over Leonardo Da Vinci en hoe die een invloed was op het werk van Dali. Dit alles wat heel interessant. We namen onze tijd om het museum te ontdekken en om 15.55  hadden we  alles gezien. Net voor sluitingstijd dus. Ondertussen waren enkele wagens het parcours aan het verkennen. Die maakten heel veel lawaai.  Om weer aan de shuttle te geraken moesten we, net zoals al de andere bezoekers van het museum door de ‘backstage’ van de race wandelen. Niet te geloven dat je zo dicht bij al die dure wagens kon komen. Ik denk dat dit in België (kijk naar Francochamps) veel strenger is afgeschermd.
Rond 16u30 waren we weer aan onze auto en konden we aan onze tocht van 163 mijl richting Naples beginnen. Dit ging op 2 kleine files na vlot en rond 19u15 konden we inchecken in het hotel. Daar raadden ze onze de Cracker Barrel aan om te gaan eten, dat op wandelafstand van onze kamer lag. Dit was een gezellig restaurant waar ze echt countryfood serveerden. Maar er was wel geen druppel alcohol te verkrijgen.  Voor de heel lage prijs van 25 dollar hadden we hier beide heel goed gegeten en gedronken.  Daarna gingen we nog even tanken en kruipen we nu vroeg onder de wol. Morgen moeten we om 8u45 al in Everglades City zijn voor de airboat en dit is toch nog een klein uurtje rijden.

Gereden afstand: 195 mijl/312 km

Groetjes Vinnie









woensdag 25 maart 2015

Dag 19: woensdag 25 maart Tarpon Springs - Crystal River - Tarpon Springs

We stonden vandaag om 8u op. Aangezien Vinnie gisteren bijna letterlijk opgegeten is door de vervelende kleine vliegjes heeft ze vannacht slecht geslapen. Nochtans lag ze al ferm te maffen toen ik nog aan de blog bezig was gisteren. Ze was blijkbaar om 1u wakker geworden en pas om 5u terug in slaap gevallen. Hopelijk betert dat de volgende dagen.
Na het ontbijt tankten we eerst onze sportbak vol en gingen we naar de winkel voor de picknick. Vandaag stonden Crystal River en Homosassa Springs op het programma. Deze plaatsjes liggen vlakbij elkaar en was een dik uur rijden.
Door de vele verkeerslichten en wegenwerk kwamen we pas om 11u30 aan bij het Crystal River National Wildlife Refuge. Hier kan je in de wintermaanden heel veel zeekoeien zien. Aangezien het al bijna eind maart is, zijn de meeste dieren al terug verder de Golf van Mexico in. In de winter komen ze in de warme waters van Florida overwinteren. Als het warmer begint te worden trekken ze echter terug weg. Pech voor ons dus want waren we aan het begin van onze vakantie hier naartoe gekomen dan hadden we er blijkbaar nog tientallen gezien in de waters van Crystal River. Maar toen paste dat helaas niet in onze planning. Je kan hier ook met deze dieren zwemmen en er lagen ook nog wel wat mensen in het water maar of ze nog zeekoeien gezien hebben dat weten we dus niet zeker. Volgens de ranger van het Wildlife Refuge zouden er nog wel een paar rondzwemmen. Maar we hebben het toch maar niet gedaan.
Het was ondertussen al 12u30 en besloten onze picknick dan hier maar op te eten. Terwijl we zaten te eten, zat er een rode kardinaal in de boom te fluiten. Dit vind ik echt een prachtige vogel dus we hebben dan ook geprobeerd om hem mooi op foto vast te leggen.
Daarna reden we naar het Homosassa Springs Wildlife State Park. Ook hier zitten in de winter veel zeekoeien maar dat bleek vandaag dus ook niet meer het geval te zijn. Dit park is eigenlijk meer een soort dierentuin. Maar wel één in een prachtige omgeving en mooie grote, (meestal) open "kooien". We werden met een bootje naar de ingang van het park gebracht.
Ze hebben hier oa 4 lamantijnen of zeekoeien in gevangenschap. Dit waren echt kolossen. We hebben er een uitleg over gevolgd terwijl ze de dieren kroppen sla voerden. Tot eind maart worden ze binnen een hek gehouden omdat dan de in het wildlevende zeekoeien in het water rondom het park zwemmen. Vanaf april mogen ze echter vrij rondzwemmen in een veel groter gebied.
In het park hadden ze oa ook een grote poel met uit de kluiten gewassen alligators, zwarte beren, een Florida panter, otters en heel veel vogels. Allemaal dieren die in Florida voorkomen. Behalve dan het gepensioneerd nijlpaard dat blijkbaar in de jaren 50 en 60 in heel wat reclamespots, films en tv-series meegespeeld had. Nadat de eigenaar gestorven was, heeft het dier hier een nieuwe thuis gekregen.
Onze dag was begonnen met een lichte tegenvaller omdat er bijna geen lamantijnen meer in de regio waren maar dit park maakte veel goed. We hebben veel foto's gemaakt. Vooral ook van de vogels die in de bomen van het park hun nesten gemaakt hebben. En ook hier ging er weer een rode kardinaal mooi op de foto.
Om17u gingen we met een trammetje terug naar de uitgang van het park dat om 17u30 de deuren sloot. Het verkeer ging precies een pak vlotter dan vanmorgen. Om iets na 19u kwamen we terug aan bij ons hotel. Snel omkleden en naar een steakhouse vlakbij ons hotel. De steaks waren weer superlekker. Het is nu 22u30. Seffens eerst douchen, even tv kijken (dat hebben deze vakantie amper gedaan) en van een pintje en een glaasje wijn genieten. Morgen gaan in Clearwater de zee op om dolfijnen te spotten. Hopelijk hebben we dan meer geluk dan vandaag met de lamantijnen. Als we nog tijd hebben gaan we zelfs de culturele toer op want in Sint Petersburg willen we het Dali museum bezoeken. Om dan uiteindelijk na een lange dag te eindigen in Naples.

Gereden afstand: 122 mijl/195 km

Groeten,
Jeroen










dinsdag 24 maart 2015

Dag 18: dinsdag 24 maart Fort Myers - Tarpon Springs

De wekker liep vanmorgen om 7u30 af. We deden het kalm aan want ik wou om 9u bellen naar een bedrijfje dat boottochten om dolfijnen te spotten aanbiedt. Dat is gevestigd in de stad Clearwater aan de Golf van Mexico. Bleek onze telefoon op de kamer niet te werken en aan de receptie konden we niet bellen. Toen we terug op de kamer kwamen waren ze die net aan het poetsen. Ik mocht met de gsm van het Spaanstalige kamermeisje bellen. Vriendelijk. Bleek ook nog dat het niet nodig was geweest om te bellen want je kan pas de dag zelf om 9u reserveren. Enfin dan maar op pad. Vandaag stonden Sanibel Island en Captiva Island op het programma. 2 eilanden voor de kust bij Fort Myers met mooie stranden geroemd voor de schelpen die je er kan vinden. Maar eerst gingen we nog naar de winkel voor de picknick voor deze middag.
Om de eilanden te bereiken moet je een tolbrug over. Rond 9u30 reden we de brug naar Sanibel Island op. Het was al meteen file. Blijkbaar waren er wel meer mensen van plan om vandaag naar het strand te gaan. Echt stilstaan was het niet maar het ging wel heel traag vooruit. We besloten om helemaal door te rijden naar Captiva Island. Gaandeweg werd het minder druk en rond 10u30 kwamen aan de parking voor het laatste strand aan. Verder kon je niet meer doorrijden. De kleine parking stond al vol dus we parkeerden maar bij een hotel een beetje verder. Misschien mocht dit wel niet, maar daar waren nog vrije parkeerplaatsen en we waren toch niet van plan uren op het strand te blijven. Het was voor de tweede dag op rij vrij bewolkt. Niet dat het daardoor echt minder warm was. Toen we op het strand aankwamen had ik een gevoel dat ik bijna bij elk strand heb: tja niet veel anders dan het strand van Blankenberge. Dus na 20 minuten hadden we het wel weer gezien en gingen we terug naar de auto. In meer stranden hadden we echt geen zin dan maar naar onze slaapplaats, Tarpon Springs, voor vanavond zeiden we. Misschien dat we onderweg nog wel iets tegenkwamen wat de moeite was. Dat bleek al snel het geval te zijn. We kwamen op Sanibel Island voorbij het JN 'Ding' Darling National Wildlife Refuge. Als we hier eens even zouden stoppen. Met weinig verwachtingen gingen we het visitor center binnen. Een ranger vertelde ons dat je er voor 5$ met de auto een weg van 4 mijl door het park mag doen. En je mag er overal stoppen waar je maar wil. '4 mijl dat hebben we zo gedaan' dachten we. Rond 13u reden we de weg op en we stopten al meteen. Aan beide kanten van de weg was er water en mangroven. Dit is een ideale plek om vooral vogels te spotten. We zagen reigers, aalscholvers, pelikanen, visarenden, ... In het water aan de kant zagen we naast een heleboel vissen ook krabben waaronder ook de speciale degenkrab (in het Engels horseshoecrab). Die hadden we nog nooit in het wild gezien. Dit zijn een van oudste dieren die op onze aarde voorkomen. Levende fossielen eigenlijk. Heel speciaal en we zagen er veel. Blijkbaar was het paartijd van deze beestjes en leggen ze hun eitjes in het zand dicht tegen de oever.
Rond 13u30 werd het tijd voor de picknick. We zetten ons op een bankje in de schaduw langs het water. Waar we natuurlijk niet bij stilgestaan hadden waren die kleine irritante vliegjes of no-see-ums zoals ze ze hier noemen waar Vinnie het gisteren ook al over had. Mij beten ze ook maar vooral Vinnie kreeg weer de volle lading. Snel eten dus en verder. We stopten nog meerdere keren en rond 15u waren we aan het eind van de 4 mijl lange weg. Bijna 2 uur dus over 4 mijl. Op het einde kregen we ook nog een paar wasberen te zien. Die waren helaas wel te snel voor de foto.
Het was volgens de gps nog een 3-tal uren rijden tot Tarpon Springs waar we de volgende 2 nachten in een Quality Inn slapen. We tanken onze Camaro nog eens volg en zetten koers naar Tarpon Springs. Over de weg er naartoe valt niet veel te vertellen. Enkel dat we over de Sunshine Skyway Bridge naar Sint Petersburg (daar hebben ze er hier ook 1 van) reden. Een heel indrukwekkende brug. Zowel van ver als op het moment dat je er zelf naar boven rijdt. Iets voor 19u kwamen bij ons hotel. We dropten onze koffers op de kamer en verfristen ons een beetje. We hadden honger en bij het inchecken hadden ze ons een Italiaans restaurant in de buurt aan geraden. Toen we de parking opreden stonden er veel auto's. We vreesden al dat we een tijdje moesten wachten. Toen we binnengingen bleek er echter een soort van gepensioneerdendisco, inclusief foute dj, aan de gang te zijn. We hebben dus zitten eten tussen het helse kabaal van de disco en de dansende ouden van dagen. Onze pizza en pasta waren wel heel lekker maar man man wat wilden we hier vlug terug weg. Een zekere Ron die jarig was kreeg nog een lapdance (wel zedig maar toch) van de dame van de discobar. Dit waren echt 'In de gloria'-taferelen. We hebben toch goed gelachen maar waren ook blij dat we weer buiten waren. Rond 20u45 waren we terug op onze hotelkamer. Het is ondertussen alweer 22u45. Eerst nog even douchen en dan maffen. De foto's zullen voor morgen zijn.
Morgen gaan we naar Crystal River waar we hopelijk weer zeekoeien zullen zien. Je zou er zelfs met deze dieren kunnen zwemmen.

Gereden afstand: 219 mijl/350 km

Groeten,

Jeroen